Trybunał w wyroku z dnia 8 września 2022 r. w połączonych sprawach C-80/21 i C-81/21 w całosci opowiedział się po stronie "frankowiczów". Co w praktyce orzekł Trybunał?
 
1) roszczenia o zwrot nadpłat (zwrot rat wpłaconych do banku) nie ulegają przedawnieniu w terminie dziesięcioletnim. Można więc odzyskać całość wpłaconych kwot, nawet tych uiszczonych np. w 2005 czy 2006 r. Do tego nawet ci kredytobiorcy, którzy już spłacili kredyt, mogą odzyskać swoje pieniądze wpłacone wcześniej do banku.
2) nieuczciwy warunek umowny nie może być do połowy uczciwy, a do powłowy nieuczciwy. Nie można więc "usunąć" z jegpo treści tylko nieuczciwego fragmentu i dalej realizować umowy z jego pominięciem - kazus dawnego GE Money Banku.
3) brak możliwości uzupełniania nieuczciwych warunków przepisami dyspozytywnymi. Brak możliwości przeliczania kredytu po kursie średnim NBP.
 
Poniżej dokładna treść rozstrzygnięcia TSUE. TSUE orzeka, co następuje:
1) Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym sąd krajowy może stwierdzić nieuczciwy charakter nie całości warunku umowy zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, lecz jedynie elementów tego warunku, które nadają mu nieuczciwy charakter, w związku z czym warunek ten pozostaje, po usunięciu takich elementów, częściowo skuteczny, jeżeli takie usunięcie sprowadzałoby się do zmiany treści tego warunku, który ma wpływ na jego istotę, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego.
2) Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG
należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym sąd krajowy może, po stwierdzeniu nieważności nieuczciwego warunku znajdującego się w umowie zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, która to nieważność nie pociąga za sobą nieważności tej umowy w całości, zastąpić ten warunek przepisem dyspozytywnym prawa krajowego.
3) Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG
należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym sąd krajowy może, po stwierdzeniu nieważności nieuczciwego warunku znajdującego się w umowie zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, który pociąga za sobą nieważność tej umowy w całości, zastąpić warunek umowny, którego nieważność została stwierdzona, albo wykładnią oświadczenia woli stron w celu uniknięcia unieważnienia tej umowy, albo przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym, nawet jeśli konsument został poinformowany o skutkach nieważności tejże umowy i zaakceptował je.
 
4) Dyrektywę 93/13, analizowaną w świetle zasady skuteczności,
należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym dziesięcioletni termin przedawnienia roszczenia konsumenta mającego na celu uzyskanie zwrotu kwot nienależnie wypłaconych przedsiębiorcy w wykonaniu nieuczciwego warunku umowy kredytu rozpoczyna swój bieg w dniu każdego świadczenia wykonanego przez konsumenta, nawet jeśli ten ostatni nie był w stanie w tym dniu samodzielnie dokonać oceny nieuczciwego charakteru warunku umownego lub nie powziął wiedzy o nieuczciwym charakterze tego warunku i bez uwzględnienia okoliczności, że umowa przewidywała okres spłaty – w niniejszym przypadku trzydziestoletni – znacznie przekraczający dziesięcioletni ustawowy termin przedawnienia.